Afscheid dokter Salomé

Afscheid

(Vrij naar Toon Tellegen)

De krekel nam een slokje van zijn thee. Hij zette zijn kopje neer en zei: ik kom afscheid nemen. Het lieveheersbeestje verslikte zich bijna en staarde hem aan. Afscheid nemen?, vroeg hij: ga je weg? De krekel knikte. Maar waarom dan?, vroeg het lieveheersbeestje: je bent hier net. De krekel leek even in de war en zuchtte. Er ontsnapte een schrille tjilp uit zijn vleugels. Het lieveheersbeestje deinsde verschrikt achteruit. Sorry, zei de krekel, sorry, dat gebeurt wel vaker als ik verdrietig ben. O, zei het lieveheersbeestje en knikte. Ben je verdrietig dan? vroeg hij. De krekel zweeg en leek diep na te denken. Alsof hij aan het voelen was om te kunnen voelen wat hij nu precies voelde. Omdat ik afscheid neem, mompelde hij vervolgens. Het lieveheersbeestje keek hem vol begrip aan en vroeg, terwijl hij weer een stapje dichterbij kwam, maar waar ga je dan naartoe? Dat weet ik nog niet precies, zei de krekel. Ik voel dat ik moet vertrekken en over de velden naar de horizon wil vliegen, dat ik wil zwerven door de bossen bij zonsopgang en me tegoed wil doen aan de blaadjes van de lente. En dat ik hard wil tjilpen als aan het einde van een mooie dag de zon weer ondergaat. Ik denk dat ik dat wil. Jeetje, zei het lieveheersbeestje die de krekel nog nooit zoveel woorden achter elkaar had horen zeggen, maar waarom? Is het hier niet gezellig ofzo? De krekel dacht opnieuw diep na en zei, omdat ik mijn energie kwijt ben. Het was even stil. O, zei het lieveheersbeestje. Hij keek de krekel aan en vervolgens de kamer door. En weet je zeker dat je overal hebt gezocht?, vroeg hij. De krekel knikte bevestigend. Nou wist het lieveheersbeestje ook wel dat krekel geen goede zoeker is, maar hij geloofde hem op zijn woord. Misschien, zei de krekel, vind ik het ergens anders. Hij zuchtte weer en de schrille tjilp klonk weer uit zijn vleugels. Het geluid kwam nu minder onverwacht dan de eerste keer dat dat gebeurde. Misschien, zei het lieveheersbeestje, die zelf nooit last had van rare geluiden uit zijn vleugels, moet je je je vleugels toch eens laten smeren. De krekel glimlachte meewarig en zei, nee, dat gaat nooit meer over. Dat is een kwestie van accepteren. O juist, zei het lieveheersbeestje die daar niks van snapte. Ze keken elkaar een tijdje zwijgend aan. Het lieveheersbeestje haalde diep adem en vroeg, kan ik dan iets voor je doen, zoeken naar je energie bijvoorbeeld?. De krekel keek hem vriendelijk, maar vastberaden aan. Doe iedereen maar de groeten van me, zei hij, en zeg dat ik aan ze zal blijven denken. Hij stond op en na een laatste liefdevolle blik naar het lieveheersbeestje propte hij zich door de voordeur, die eigenlijk net de nauw voor hem was, sloeg zijn vleugels uit en vloog weg.

Stoppen

Na bijna 34 jaar huisarts hang ik de stethoscoop in de wilgen. Met veel plezier ben ik de afgelopen jaren werkzaam geweest in de praktijk en laat deze nu vol vertrouwen achter in de handen van mijn collega en maat Anke Steerneman. Ik had mij het afscheid heel anders voorgesteld, had graag doorgewerkt tot ik echt met pensioen mocht (ja, zo jong ben ik dan nog wel), maar mijn gezondheid stak daar vakkundig een stokje voor. Ik heb grote waardering en ben dankbaar voor de samenwerking met alle vakmensen die de praktijk maken tot wat ze nu is. Dank Marieke, Petra, Irene, Jannie, Antoinette, Mireille, Anouk, Nienke, Anouk en Melanie.
Dankbaar ben ik ook mijn gezin, dat met geduld en mededogen mij gadesloegen en ondersteunden in het uitoefenen van mijn geneeskunsten. Zij hebben met regelmaat het onderspit moeten delven als het gaat om aandacht en tijd. Met name mijn levenspartner Greet heeft zich aan mijn werk moeten aanpassen, wat soms niet makkelijk was, maar ze ontpopte zich als een begenadigd en toegewijd therapeut, een ondersteuning voor velen en voor mij. En daar gaat ze mee door. Met een warm hart kijk ik naar mijn kinderen, die af en toe met engelengeduld wachtten op hun beurt in de rij: Wannes, Lotte, Mees en Seppe.
En dankbaar ben ik voor het in mij gestelde vertrouwen. Dat ik al die jaren jullie huisarts mocht zijn, dat ik deel mocht zijn van jullie leven in voorspoed en ellende. Dat jullie de levensverhalen wilden delen met mij en dat ik mocht delen in het verdriet van de soms ongelijke strijd, in de rouw van het verlies en de pijn van het leven. En toen ik ziek werd de steun die ik van jullie mocht ontvangen, de zeeën van bloemen en ontelbare kaarten, de Betuwse fruitmanden. Het heeft me heel erg goed gedaan en hielp me door de zwaarste tijden heen te worstelen.

Hoe kan ik bedanken
voor alle gedachten
die aan mij gewijd zijn
en voelen als een warm bad

De zeeën van bloemen
ontelbare kaartjes
beterschapswensen
die op vielen op mijn mat

Hoe kan ik bedanken
voor al het vertrouwen
dat in mij gesteld werd
als dokter al die tijd

Voor alle verhalen
die men mij vertelde
over leven liefde ziekte
over ongelijke strijd

Het ga u goed en ik wens jullie allen een gezond leven toe.
Paul Salomé